“De aardbeien doen het erg goed. En hier komen de knoppen al aan de bomen.” Eibert Pieper loopt door zijn kas en voelt aan de blaadjes van de planten. “Hier ben ik wel een paar uur per dag te vinden.”

Wie Eibert Pieper van een afstandje ziet lopen, zal niet snel iets opvallen. Kordaat loopt hij naast zijn vrouw Yvonne over het terrein rond hun huis. “Dat prieeltje heb ik zelf in elkaar gezet”, wijst hij aan. “Net als de kassen, die heb ik ook helemaal zelf gemaakt.” Pas als hij bij de deur van de kas komt, valt op dat hij op de tast naar binnen loopt. Pieper is blind.

Toch heeft die blindheid hem nooit tegengehouden. “Dit is mijn eigen schietbaan”, zegt hij als hij een deur opentrekt. Ook de schietbaan heeft hij zelf aangelegd. “Ik moest natuurlijk wel kunnen oefenen.” Pieper en zijn vrouw zijn lid van de schietvereniging in Oostendorp, en schieten allebei op behoorlijk hoog niveau. “Al is dat inmiddels iets minder dan vroeger, door de ouderdom”, lacht Pieper, die over twee weken 75 hoopt te worden.

Wat Pieper ook doet; sporten, werken, tuinieren of hout- of steenbewerking: hij doet het op hoog niveau. “Eibert is nog steeds de enige blinde machinaal graveerder ter wereld”, zegt Yvonne Pieper trots. “En na een cursus speksteen bewerken maakte hij dit beeldje, van zijn kleinkinderen die aan het judoën zijn”, laat ze zien. Want judo is belangrijk voor de familie Pieper. “Ik heb zesendertig jaar gejudood.” Pieper deed wereldwijd mee aan wedstrijden en gaf les aan blinde jongeren in onder meer België en Zweden. “En ik heb Israëlische soldaten die blind waren geworden geholpen met de eerste kennismaking met judo.”

Pieper deed dat alles naast zijn werk: hij bezat zijn eigen sauna. “Die ben ik gestart nadat ik mijn massagediploma had gehaald. Ik was een van de eerste tien sauna’s in Nederland. En ik wilde steeds het nieuwste van het nieuwste hebben, dus ik was de eerste met een Whirlpool en de eerste met een zonnekanon.” Hoe hij dat steeds voor elkaar kreeg? “Hard werken. We hadden geen Wajong, dus je moest voor je eigen inkomsten zorgen.” Boven zijn sauna in Bos en Duin had hij zijn eigen judo-afdeling, waar hij les gaf aan andere blinden.

Toen zijn lichaam het judoën steeds minder goed aankon, zocht Pieper een andere sport. “Ik heb in het verleden ook geschaatst en in een skiff geroeid, maar uiteindelijk kwam ik samen met Yvonne terecht bij de schietsport.” En zoals bij alles in zijn leven, ging Pieper hier ook met de volle honderd procent voor. “Vanaf de schietvereniging in Oostendorp ben ik zes keer Nederlands Kampioen blind schieten geworden, en heb ik acht jaar in de kernploeg van Nederland gezeten.” Internationaal deed hij ook goed mee: Pieper werd achtste van de wereld. “Maar eigenlijk ben ik net te laat begonnen om écht de beste te worden.” In de tijd dat hij met zijn vrouw in Hulshorst woonde, werd Pieper Nunspeter sportman van het jaar.

Tegenwoordig runt het echtpaar een bed & breakfast in Uddel. “Als hier gasten komen, zeg ik altijd: ‘dit is Eibert. Hij is blind, maar verder is alles goed’, als ze in de keuken komen”, lacht Yvonne. “Dan is het ijs meteen gebroken. En het klopt: want verder is alles goed. Eibert is vaak degene die kookt en koffie zet.”

Bron: Koerier Beuningen